اسبچه خزر

شاهان ایران باستان هم چون کورش و داریوش هخامنشی از شهامت و قدرت مانور این نژاد استفاده کرده آنها را به ارابه می بستند و به شکار شیر می رفتند.

سالهای زیادی این نژاد منقرض اعلام شده بود تا اینکه خانم فیروز در سفری در سال 1965 میلادی به سواحل جنوبی دریای خزر در شهرستان آمل داشت متوجه حضور تعدادی از بقایای این نژاد در آن منطقه گردید و از آنجا که این اسبچه ها در حوالی دریای خزر یافت شدند نام کاین یا اسبچه ی خزر به آنها داده شد. از آنجا که اسب های کوتاهتر از 142 سانتی متر در کلاس پونی ها قرار می گیرند در ابتدا به آن کاسپین پونی اطلاق گردید. پونی ها دارای بدن و اندام های قوی هستند ولی اسبچه ی خزر از نظر خصوصیت بدنی هیچ تشابهی با پونی ها نداشت و کاملا شبیه به کلاس اسبها بود بنابراین به آن اسب مینیاتوری دریای خزر اطلاق گردید. اسبچه ی خزر به عنوان الگوی تیپ چهار پرورش اسب است که قاعده ی دم آن بالاتر از حد معمول بوده و نیم رخ صورت مقعر و کمر کمی گود می باشد. این اسب خصوصیات رفتاری و جسمانی بسیار متفاوتی نسبت به سایر تک سمی ها دارد. دارای یک دندان آسیاب اضافی در فک بالا بوده و تفاوت قابل ملاحظه ای در شکل کتف دارد. استخوان آهیانه ی سر به شکل خاصی می باشد استخوان پیشانی گنبدی شکل، سوراخ منخرین از حالت عمودی کمی پایین تر بوده و استخوان حدقه چشم گشاد، گوش ها کوچک و روی بینی مقعر است. متوسط ضربان قلب 22ضربه در دقیقه و تعداد تنفس 6بار در دقیقه می باشد.

این اسب بسیار دلیر بوده و به هیچ وجه در مقابل انسان از اندام های دفاعی خود استفاده نمی کند. امروزه این اسبچه ها برای سوارکاری نوجوانان در تمام رشته های سوارکاری، حمل ارابه ها و انجام حرکات آکروباتیک در سیرک ها به کار می روند.

تعداد اسبچه های خزر موجود در دنیا به 700راس می رسد که متاسفانه از این تعداد تنها دویست راس آن در ایران موجود است.